Johannes Willem van der Sloot zag op 22 april 1930 het levenslicht in Amsterdam, omdat het
binnenvaartschip van zijn ouders op dat moment daar aangemeerd lag. Vader en moeder Van der
Sloot en hun 8 kinderen bevoeren met hun Friese Tjalk ‘Rehoboth’ (dat betekent: ‘De Here heeft
ruimte gegeven’) de wateren van de Zuiderzee en Waddenzee. Johan van der Sloot was dus een
schipperskind en dat heeft zijn leven getekend. Nooit zou hij vergeten, hoe in 1935 het hele gezin
ternauwernood werd gered, toen de ‘Rehoboth’ in een vliegende storm strandde bij Ameland. En als
schipperskind in de kost in Groningen werd hij in 1945 net op tijd gered uit het brandend kosthuis,
dat door de Duitsers in brand was gestoken.
Met zijn MULO B diploma op zak gaat hij in Groningen werken op het hoofdkantoor van de PTT. In
de avonduren studeert hij aan de kweekschool en zo komt hij -nu 72 jaar geleden- in 1953 naar Urk.
In dienst van schoolvereniging Rehoboth wordt hij onderwijzer aan de dan net nieuwe lagere school
óók met de naam Rehobothschool. Hij krijgt klas 5. Kinderen, die 11 jaar waren. De eerste leerlingen
van hem op Urk zijn of worden dit jaar dus -als ze nog leven- 83 jaar…
Johan komt in de kost ten huize van de voorzitter van het schoolbestuur, bakker Frits Bode, en hij
trouwt 5 jaar later in 1958 met diens jongste dochter Marretje. In 1959 wordt hij leraar aan de ULO
en in 1968 directeur van de MAVO. 19 jaar is hij directeur geweest, totdat hij in 1987 met de VUT
gaat. In zijn periode is de MAVO enorm gegroeid. Hoogtepunt is de bouw van een nieuwe school,
die later de naam Berechja-college krijgt. Johan van der Sloot was een echte onderwijsman. Hij zette
zich in om leerlingen alle kansen te geven om hun talenten maximaal te ontwikkelen.
Door zijn huwelijk met Marretje Bode wordt hij zwager van haar oudste broer: dirigent Frits Bode. Al
in de jaren ’50 wordt Johan lid van mannenkoor Halleluja en in 1968 wordt hij vanaf de oprichting lid
van de Urker Zangers. Hij heeft altijd een nauwe muzikale verwantschap gevoeld met Frits Bode en
zijn plotselinge overlijden in 1990 was dan ook een enorme slag. Koormuziek is altijd belangrijk
geweest in huize Van der Sloot. Beide zoons van het gezin -Klaas en Frits- werden beiden al op
jonge leeftijd lid van de Urker Zangers en zijn dat nog steeds en dochter Géke ging al jong haar eigen
weg in de koorwereld met haar eigen Tiental. Johan heeft zelf zijn hele leven bariton gezongen. Het
liefst op de achtergrond. Hij was een zeer trouw en meelevend lid. Van hem is de uitspraak: ‘Eens
een Urker Zanger, altijd een Urker Zanger…’ Tot aan zijn 90e heeft hij het volgehouden om repetities
te bezoeken en bij optredens mee te zingen. De laatste jaren ging dat niet meer. Zijn krachten namen
steeds verder af, vooral nadat in 2023 zijn vrouw was overleden. Op 5 maart 2025 is onze nestor
overleden, bijna 95 jaar oud en na een lidmaatschap van 57 jaar.
In de dankdienst voor zijn leven hebben de Urker Zangers een aantal liederen gezongen. Daaronder
ook het door hemzelf uitgekozen lied ‘Vaste rots van mijn behoud’. Het lied dat spreekt over het leven
en sterven uit genade alleen. Het afhankelijk zijn van Gods genade was een speerpunt in zijn leven.
Vaak zei hij: ‘Ik heb de mooiste naam die er is: Johannes. God is genadig!’ Wij mogen erop
vertrouwen, dat Johannes Willem van der Sloot nu geborgen is in díe genade. En genade, ook dát
is: de Here heeft ruimte gegeven!
